Kááá... bouter Kriebeltje liep te wandelen in het bos. Hij liep en hij liep en hij liep, tot hij bij een stukje van het bos kwam waar hij nog nóóóóit eerder was geweest. Of toch? Het leek wel of het hem toch een beetje bekend voorkwam ...

Nog voor hij zich goed en wel realiseerde waar hij was, hoorde hij een bekend geluid: bónk, bónk. Hij wist het meteen, dat waren reuzenvoetstappen! En toen wist hij ook weer waar hij was. Dit was het stuk bos waar alles groot was. Bónk, bónk, klonk het nu luider. Maar hij hoorde ook nog een ander geluid, bóf, bóf, bóf. Bijna hetzelfde, maar net een beetje anders. Alsof de reus op sokken liep. Wat zou het zijn?

Voor de zekerheid floot Kriebeltje op zijn vingers en toen de wolf – takadom, takadóm – bij hem aangekomen was, verstopten ze zich samen achter een dichte haag van  frambozenstruiken die uitbundig groeiden aan de rand van de grote open plek. Daar wachtten ze in spanning af wat komen ging. En wat er toen kwam …

Eerst zagen ze de metershoge reuzenlaarzen, bonk, bonk, bonk, met grote stappen aankomen. Maar zonder de reus! Ze zaten aan de minivoetjes van een klein jongetje, zo klein als een duim. Daarachter holde de reus, op kousenvoeten. “Grrmmpff, hier! Hier zeg ik je!” riep de reus. Maar het jongetje ging er als een haas vandoor, met stappen van wel zeven mijl! De reus kreeg hem niet te pakken.

Ze verdwenen uit het gezicht, de reus had Kriebeltje en de wolf niet eens gezien of geroken. Eigenlijk vonden die het wel best om eens een keer niets engs te beleven. Op zijn gemak klom Kriebel bij de wolf op zijn rug en kalm kuierden ze naar huis. 

Thuis had Kriebeltje best wel slaap. Hij las nog een stukje in zijn sprookjesboek, maar begon al gauw te knikkebollen. En toen hij uit zijn raampje keek, zag hij het grote grijze beest. Met twee staarten, één aan de voorkant en één aan de achterkant. En met die aan de voorkant blies dat grote grijze beest dit verhaaltje uit ...