Vijftig jaar herinneringen. Tweede helft vorige eeuw.

Opgetekend tussen 19 oktober en 8 november 2008.

Oplage: 20 genummerde exemplaren, voormijn moeder vrouw en kinderen en broertjes en zusjes. En twee voor de breek.

Voorwoord

Wat hebben Joe Brainard, Georges Perec, Philip Freriks en ik met elkaar gemeen? En met honderden, honderddúízenden anderen? Herinneringen.

Ik herinner me 5 oktober 2008, het Schrijversfeest in Alkmaar. Met een dictee, dat ik niet won, voorafgegaan door een optreden van Philip Freriks. Die las voor uit zijn boekje Ik herinner me van uitgeverij Conserve te Schoorl, jubilerend medeorganisator van het Schrijversfeest.

Het is niet gemakkelijk uit te leggen wat er die middag met me gebeurde. Het was mooier dan een voordracht over dictees, waar ik op rekende, ooit had kunnen zijn. Zó veel zó herkenbaar. Ik heb de volgende dag het boek besteld en het op 19 oktober 2008, in de herfstvakantie in Frankrijk, in één avond uitgelezen.

In een lang voorwoord, met prachtige zinnen als “Het is niet gemakkelijk uit te leggen wat er die avond met mij gebeurde”, “Ook ik liet me weerloos meevoeren langs de resten van de verloren tijd” en “Een zoetzuur feest der herkenning”, beschrijft hij hoe hij in Parijs een voorstelling van Sami Frey bijwoonde, Je me souviens, op een tekst van Georges Perec, die het idee weer had van Joe Brainards I Remember.

“Achter dat collectief herinnerde beeld gaat voor eenieder een eigen verhaal schuil,” zegt Philip Freriks. “Ik heb simpelweg gedaan wat Georges Perec hoopte dat zijn lezers zouden doen. Hun eigen Je me souviens noteren.”

Ik doe dat hier op mijn beurt. Mijn herinneringen, jullie herinneringen. Een paar fragmenten letterlijk uit Philip Freriks’ boek (met toestemming van zijn uitgever), zozeer collectief waren die beelden, ondanks vijf jaar leeftijdsverschil. Maar de meeste gaan over een boerenjongetje uit Grosthuizen. Een gezin met dertien kinderen in een klein werkmanshuisje. Een warme jeugd.

De volgorde is niet precies chronologisch, maar wel een beetje. Ik weet zeker dat iedereen in mijn familiedoelgroep – Mam, Truus, Kees, Miny, Tom, Jaap, Louise, Herman, Nico, Jan, Ina, Lia en Berry, en meer aan het eind Ingrid, Merel, Gijs en Bram – zijn eigen aha-erlebnis zal hebben. En ik hoop dat ieder zelf gaat graven in de schatkamer van zijn herinneringen.

Op deze site staan juweeltjes onder de knop Komende en gaande man. Die zal ik niet herhalen. Noch wat ik al heb gezegd in De ogen van de koe. Als er toch wat overlap is, dan is dat om er iets nieuws aan toe te voegen.

Sommige van mijn herinneringen waren haarscherp, andere vaag. Waar ik die toch heb opgenomen en waar die wellicht bezijden de waarheid, jullie waarheid, zijn: alle verbeteringen zijn welkom.

Veel plezier!

P. Pen, 8 november 2008