in_memoriam_avondwake

Margaretha van Diepen Bibo, mam, oma, Gré. Vier verschillende namen zijn we al tegengekomen en dan zijn we er nog niet: tante Gré, buurvrouw, mevrouw van Diepen, Grietje Bibo. We hebben allemaal onze eigen binding met haar, een mens heeft vele rollen. En allemaal kennen we haar op een andere manier. Maar ik twijfel er niet aan dat wij allemaal hetzelfde beeld hebben van mam. Liefdevol, hartelijk, wijs, eerlijk, sterk, eenvoudig. Een vrouw die kon luisteren, die gevoel voor humor had en altijd de positieve kant van dingen zag.

Voor ons was ze een moeder uit duizenden en een superoma. Altijd kwamen we op de eerste plaats, altijd waren we welkom. Al kwam je er bijna dagelijks, ze was elke keer weer even blij je te zien en liet dit duidelijk merken. Dikke zoenen kregen we, dikke knuffels en het was heel gewoon dat ze elke keer vertelde hoe lief ze ons vond. En wat was ze trots. De mensen van de bridgeclubs hebben vast wel eens gelachen als ze foto’s van haar zeven sterren liet zien, want die zagen natuurlijk gewoon foto’s van zeven heel gewone vrouwen van middelbare leeftijd.
Mam steunde ons door dik en dun, maar nooit door zomaar onze kant te kiezen; altijd zag ze dingen in een breder perspectief, wees ze op de andere kant van een situatie, vroeg ze om begrip voor de ander.

Schoonkinderen werden warm onthaald en mam zag hen als kinderen die ze erbij kreeg. En ze vond dat ze bofte, want ze waren allemaal even lief voor haar. Hoe vaak heeft ze niet gezegd: "Wat hebben we geluk had met de kleinkinderen: allemaal gezond en er is er niet eentje tussen die niet hartstikke lief is!"

Juist omdat mam bepaald geen gemakkelijk leven heeft gehad, is het voor ons zo bijzonder dat ze zo positief en zo dankbaar in het leven stond.
Op haar tiende van school gehaald om als oudste van 8 kinderen haar zieke moeder te vervangen in het huishouden en op de boerderij. Vanaf haar 14de bij vreemden in de kost voor dezelfde zware klussen. Na haar trouwen intrekken in een oude boerderij, in een ouwe troep, met 3 kerels, waar opa het voor het zeggen had. 10 Kinderen in 14 jaar. Twee keer brand meegemaakt. De zorg voor opa toen hij ouder werd. Het veel te vroege overlijden van pa, het steeds weer afscheid moeten nemen van broers en zussen, zwagers en schoonzussen.
Op de een of andere manier lukte het haar steeds weer om te accepteren dat het nu eenmaal niet anders was en dat men niet anders kan dan steeds maar weer doorgaan en het er beste van maken. En elke keer weer voor ogen houden dat er ook reden voor dankbaarheid was: na de brand de hulp van anderen en de contacten die ze overhielden aan een tijdelijk ander huis, na een overlijden de mooie herinneringen, de steun van anderen en de mooie begrafenis.

Ze was kapot van de dood van Lusan. Ze zei vaak dat ze dit Lieve Heertje niet kon vergeven. Lusan had dit niet verdiend en haar kinderen ook niet. Als wij dan zeiden dat hij er vast een bedoeling mee had die wij niet konden zien, zei ze: "Ja hoor, nog effe" of iets in die trant. En toch heeft ze ons weer vaak versteld doen staan van haar kracht en haar wijsheid, ook hierbij. Zo zei ze toen wij pas wisten dat Lusan nog maar weken te leven had en wij bij elkaar waren geweest om erover te praten, dat ze ’s middags ging bridgen. Ik snapte niet dat ze daar zin in kon hebben. “Ja," zei ze, "ik heb bedacht en me voorgenomen dat ik heel goed voor mezelf moet zorgen nu, anders ben ik binnen de kortste keren een ziek oud vogeltje en hebben jullie die zorg er ook nog bij en dat moet niet. Ik wil er zijn om jullie en de kinderen te steunen en ik denk dat bridgen bij goed voor mezelf zorgen hoort. Ik heb er afleiding en veel steun aan de mensen van de clubs.”
In hetzelfde gesprek zei ze dat pa haar altijd had voorgehouden dat ze later gezegend zou worden en dat ze dit inderdaad zo voelde, zij was echt gezegend! Ik zei dat ik vond dat ze dan toch bepaald niet verdiend had dat Lusan dood ging en toen zei ze: “Ja, maar als ik dit niet meemaakte, zou ik ook niet gezien hebben hoe fantastisch jullie samen voor haar zorgen en daar ben ik zo verschrikkelijk dankbaar voor!” Mens, zei ik, waar haal je de kracht vandaan? Ze zei niks, maar wees naar boven.

Haar gevoel voor humor wil ik nog noemen. Karin en mam hebben nog veel gelachen de laatste tijd, toen ze bij Co en Karin verzorgd werd. En ook in het ziekenhuis hoorden we dat ze verpleegkundigen verbaasde door in haar toestand nog voortdurend mensen aan het lachen te krijgen. Tot in het laatste moeilijke gesprek dat ze afgelopen maandag nog had. Bijzonder was het dat de mensen die op dezelfde afdeling ook voor Lusan hadden gezorgd, opmerkten dat Lusan haar humor bepaald niet van een vreemde had!

Margaretha van Diepen–Bibo, mam, oma, Gré, tante Gré, buurvrouw, mevrouw van Diepen, Grietje Bibo. Veel namen, veel rollen, maar altijd en overal dezelfde. Liefdevol, hartelijk, wijs, eerlijk, sterk, eenvoudig.

	in memoriam door Janny voor de avondwake 17 februari 2006
	Margaretha van Diepen Bibo, mam, oma, Gré. Vier verschillende namen zijn we al tegengekomen en dan zijn we er nog niet: tante Gré, buurvrouw, mevrouw van Diepen, Grietje Bibo. We hebben allemaal onze eigen binding met haar, een mens heeft vele rollen. En allemaal kennen we haar op een andere manier. Maar ik twijfel er niet aan dat wij allemaal hetzelfde beeld hebben van mam. Liefdevol, hartelijk, wijs, eerlijk, sterk, eenvoudig. Een vrouw die kon luisteren, die gevoel voor humor had en altijd de positieve kant van dingen zag. Voor ons was ze een moeder uit duizenden en een superoma. Altijd kwamen we op de eerste plaats, altijd waren we welkom. Al kwam je er bijna dagelijks, ze was elke keer weer even blij je te zien en liet dit duidelijk merken. Dikke zoenen kregen we, dikke knuffels en het was heel gewoon dat ze elke keer vertelde hoe lief ze ons vond. En wat was ze trots. De mensen van de bridgeclubs hebben vast wel eens gelachen als ze foto’s van haar zeven sterren liet zien, want die zagen natuurlijk gewoon foto’s van zeven heel gewone vrouwen van middelbare leeftijd. Mam steunde ons door dik en dun, maar nooit door zomaar onze kant te kiezen; altijd zag ze dingen in een breder perspectief, wees ze op de andere kant van een situatie, vroeg ze om begrip voor de ander. Schoonkinderen werden warm onthaald en mam zag hen als kinderen die ze erbij kreeg. En ze vond dat ze bofte, want ze waren allemaal even lief voor haar. Hoe vaak heeft ze niet gezegd: "Wat hebben we geluk had met de kleinkinderen: allemaal gezond en er is er niet eentje tussen die niet hartstikke lief is!" Juist omdat mam bepaald geen gemakkelijk leven heeft gehad, is het voor ons zo bijzonder dat ze zo positief en zo dankbaar in het leven stond. Op haar tiende van school gehaald om als oudste van 8 kinderen haar zieke moeder te vervangen in het huishouden en op de boerderij. Vanaf haar 14de bij vreemden in de kost voor dezelfde zware klussen. Na haar trouwen intrekken in een oude boerderij, in een ouwe troep, met 3 kerels, waar opa het voor het zeggen had. 10 Kinderen in 14 jaar. Twee keer brand meegemaakt. De zorg voor opa toen hij ouder werd. Het veel te vroege overlijden van pa, het steeds weer afscheid moeten nemen van broers en zussen, zwagers en schoonzussen. Op de een of andere manier lukte het haar steeds weer om te accepteren dat het nu eenmaal niet anders was en dat men niet anders kan dan steeds maar weer doorgaan en het er beste van maken. En elke keer weer voor ogen houden dat er ook reden voor dankbaarheid was: na de brand de hulp van anderen en de contacten die ze overhielden aan een tijdelijk ander huis, na een overlijden de mooie herinneringen, de steun van anderen en de mooie begrafenis. Ze was kapot van de dood van Lusan. Ze zei vaak dat ze dit Lieve Heertje niet kon vergeven. Lusan had dit niet verdiend en haar kinderen ook niet. Als wij dan zeiden dat hij er vast een bedoeling mee had die wij niet konden zien, zei ze: "Ja hoor, nog effe" of iets in die trant. En toch heeft ze ons weer vaak versteld doen staan van haar kracht en haar wijsheid, ook hierbij. Zo zei ze toen wij pas wisten dat Lusan nog maar weken te leven had en wij bij elkaar waren geweest om erover te praten, dat ze ’s middags ging bridgen. Ik snapte niet dat ze daar zin in kon hebben. “Ja," zei ze, "ik heb bedacht en me voorgenomen dat ik heel goed voor mezelf moet zorgen nu, anders ben ik binnen de kortste keren een ziek oud vogeltje en hebben jullie die zorg er ook nog bij en dat moet niet. Ik wil er zijn om jullie en de kinderen te steunen en ik denk dat bridgen bij goed voor mezelf zorgen hoort. Ik heb er afleiding en veel steun aan de mensen van de clubs.” In hetzelfde gesprek zei ze dat pa haar altijd had voorgehouden dat ze later gezegend zou worden en dat ze dit inderdaad zo voelde, zij was echt gezegend! Ik zei dat ik vond dat ze dan toch bepaald niet verdiend had dat Lusan dood ging en toen zei ze: “Ja, maar als ik dit niet meemaakte, zou ik ook niet gezien hebben hoe fantastisch jullie samen voor haar zorgen en daar ben ik zo verschrikkelijk dankbaar voor!” Mens, zei ik, waar haal je de kracht vandaan? Ze zei niks, maar wees naar boven. Haar gevoel voor humor wil ik nog noemen. Karin en mam hebben nog veel gelachen de laatste tijd, toen ze bij Co en Karin verzorgd werd. En ook in het ziekenhuis hoorden we dat ze verpleegkundigen verbaasde door in haar toestand nog voortdurend mensen aan het lachen te krijgen. Tot in het laatste moeilijke gesprek dat ze afgelopen maandag nog had. Bijzonder was het dat de mensen die op dezelfde afdeling ook voor Lusan hadden gezorgd, opmerkten dat Lusan haar humor bepaald niet van een vreemde had! Margaretha van Diepen–Bibo, mam, oma, Gré, tante Gré, buurvrouw, mevrouw van Diepen, Grietje Bibo. Veel namen, veel rollen, maar altijd en overal dezelfde. Liefdevol, hartelijk, wijs, eerlijk, sterk, eenvoudig.