We gaan nu zes kaarsen bij oma aansteken, die symbool staan voor de bijzondere vrouw die zij was. We denken daarbij aan haar mooie eigenschappen en daarme de waarden die ze ons allemaal heeft meegegeven.

< Ingrid steekt een kaars aan. >

Bij het ontsteken van de eerste kaars denken we aan de liefdevolle echtgenote die oma meer dan 55 jaar is geweest.
Ook toen ze opa achttien jaar geleden moest laten gaan, had ze haar manier om trouw bij hem te blijven: zijn foto lag onder haar hoofdkussen en voor het slapen gaan gaf ze hem toch zijn nachtzoen.

< Louise steekt een kaars aan. >

Bij de tweede kaars denken we aan de zorgzame moeder die zij was.
Moeder van Truus, Kees, Miny, Tom, Jaap, Louise, Herman, Piet, Nico, Jan, Ina, Lia en Berry. Dertien kinderen baren en opvoeden is geen kleinigheid. En dat deed ze ook nog eens opgewekt en van harte.

< Hanneke steekt een kaars aan.>

Bij de derde kaars denken we aan de oma van 30 kleinkinderen en 37 achterkleinkinderen. Er is de afgelopen dagen heel wat gepraat over de warmte waarmee ze je altijd ontving en haar hartelijke belangstelling.

< Heidi steekt een kaars aan. >

Bij de vierde kaars denken we aan de vrouw die iets wilde betekenen voor de gemeenschap.
Toen de kinderen groter weren, besteedde oma bijvoorbeeld heel wat uurtjes als bestuurslid, van het toenmalige bejaardenhuis Meerzicht en het katholieke Vrouwengilde en later de KBO.

< Jacco steekt een kaars aan. >

Bij de vijfde kaars denken we aan de attente vrouw.
Geen verjaardag of geboorte in haar enorme familie liet ze ongemerkt voorbijgaan. Zelf heeft ze heel wat kaarsjes gebrand bij ziekte of examens.

< Tim steekt een kaars aan. >

Bij de zesde kaars denken we aan de accepterende vrouw.
Oma nam het leven zoals het kwam en zag vooral het goede in alle mensen. Ze verdroeg pijn en ongemak zonder klagen en deed ook de laatste jaren haar best om het de verzogsters, die haar met zoveel liefde omringden, niet te moeilijk te maken.