Kees was de broer die me zowel letterlijk als figuurlijk het meest na stond. We scheelden maar 14 maanden en 18 dagen. We gingen allebei naar een kweekschoolinternaat om voor onderwijzer(es) te leren. Kees was de enige die me wel eens met de trein kwam opzoeken in Neerbosch.

Toen onze kinderen klein waren, hebben we jarenlang samen gekampeerd. De kleintjes konden het prima met elkaar vinden en als zij sliepen, genoten wij volwassenen van een spelletje bridge.

Kees kon je doen verbazen: Vorig jaar in februari gingen wij, net thuis gekomen van een drie maanden durende reis door Australië op bezoek bij Joke in het ziekenhuis. Kees zat er ook, maar hij zei niet veel. Toen ik hem kort daarna weer zag, complimenteerde hij me met de outfit die ik bij het ziekenbezoek had gedragen. "Die verschillende kleuren paars, alles zo mooi op elkaar afgestemd", luidde zijn commentaar. Zoiets had ik nog nooit van hem gehoord.

Een fijne herinnering heb ik aan onze laatste wandeling in de Alkmaarse Hout afgelopen zomer. Toen konden we nog goed van gedachten wisselen. Dat lukte nauwelijks meer toen wij in januari een nacht bij hem waakten in het ziekenhuis. Hij zat toen vast aan allerlei slangetjes en hij deed verwoede pogingen die los te trekken. Om dat te verhinderen, hield ik zijn handen vast. Rusteloos kneedde hij toen langdurig mijn handen. Met pijnlijke rode handen kwam ik thuis.

De onrust die hem in het ziekenhuis kwelde, leek minder toen ik hem later thuis bezocht. We communiceerden weer en ik ging opgelucht naar huis.