Geachte aanwezigen,

Ik wens U allen een hele goede middag en bedank jullie voor jullie aanwezigheid bij de crematiedienst van mijn moeder.

Ik geef een heel beknopte levensloop van mijn moeder. Ma kwam als Truus van Diepen op 1 maart 1940 ter wereld als eerste kind van Jaap van Diepen en Geertje Pater, ruim een maand voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Mijn opa was vanwege de mobilisatie helaas niet bij de geboorte aanwezig. Maar vier uurtjes later kwam opa dan toch aangefietst, heel rustig, want hij dacht dat het nog wel de hele dag kon duren...

Vanuit het einde van Grosthuizen, tegen Scharwoude aan, liep mijn moeder elke dag naar de lagere school in De Goorn - dat was in die tijd vrij normaal. Op zeven- tot achtjarige leeftijd is ze voor anderhalf jaar naar Eersel vertrokken. Ze zat daar op school vanwege een astmatische aandoening, de lucht was daar schijnbaar veel beter voor haar.
Na de lagere school volgde de spinazieacademie, ook in De Goorn. Eenmaal geslaagd hielp ma thuis in de huishouding. Opa en oma konden immers wel wat hulp gebruiken met alle broertjes en zusjes die er nog kwamen (dertien kinderen in totaal).

In 1961 is ma getrouwd met pa. Ze trokken toen in bij ouwe opa Thames van Diepen in Scharwoude. Ze kenden elkaar al van jongs af aan, mijn ouders zijn zo'n 200 meter van elkaar geboren en waren dus buren. Uit dit huwelijk ontsproten vier kinderen, twaalf kleinkinderen, vijf achterkleinkinderen en er is er nog eentje onderweg.
In 1970 is ons gezin verhuisd van Scharwoude naar de nieuwbouw van Avenhorn. Daar zijn pa en ma nooit meer weggegaan.

Toen dat de kinderen groter werden, ging ma werken bij het bollenbedrijf van ome Theo en tante Dien van der Gulik. Na 35 jaar hard werken ging ze met pensioen, althans op papier. Tot bijna drie jaar geleden ging ze nog trouw mee met pa naar alle hardloopevenementen om ook daar haar steentje bij te dragen.

Samen met pa heeft mijn moeder vele verre reizen gemaakt, van Amerika en Canada tot China en ook nog mooie scheepscruises tot in Panama aan toe.

De ellende met ma begon eigenlijk in juli 2014 toen ze met haar fiets ten val kwam tijdens een zussendaguitje in Assen. Maar na de tweede heupoperatie in Woerden knapte ze toch weer heel erg op. Maar toen ma in 2017 nogmaals was gevallen tijdens een evenement, was er weer een heupoperatie nodig.

In januari 2020 werd bij mijn moeder de diagnose Alzheimer vastgesteld. Doordat pa heel zorgzaam op haar lette, ging het nog lang goed. Maar op een keer ging ma midden in de nacht een taart bakken en vergat ze alle andere dingen die in de oven stonden, weg te hale. Daardoor ontstonds er een keukenbrand. Gelukkig rook pa al snel een brandlucht, waardoor de schade beperkt bleef.

Dit deed ons beseffen dat een verder verblijf op de Ariens niet langer verantwoord was. Met lood in de schoenen hebben we ma op 3 december 2020 afgeleverd in verzorgingshuis De Oever te Spierdijk. Een slechtere timing kon bijna niet, want in januari deed de corona zijn intrede, met alle beperkingen van dien.

Goed, dat was in vogelvlucht het leven van ma.

Een maand of drie geleden werd ik gebeld door mijn vader en een politieagente die toevallig langsgekomen was om onaangekondigd te controleren of hij zijn startpistool voor de hardloopwedstrijden wel goed had opgeborgen. Mijn moeder lag al de hele middag op de bank te slapen en zij kregen haar met geen mogelijkheid wakker. Ik ging ernaartoe en heb haar nog anderhalf uur zo laten slapen. Ik wist echter nog wel een manier om haar weer wakker te krijgen: ik pakte mijn telefoon, zocht Spotify op en toetste Jochem Myer in met Wakker worden en hield de telefoon dicht bij haar oor. Mocht u het nummertje niet kennen, hier volgt een fragment... (muziek opzetten bij 0.46)

(Dan werp ik nog een laatste blik in de kist, je weet maar nooit tenslotte.)

Nu begrijpt u zeker wel dat ze in no time overeind zat - probleem opgelost.

Maar moeder kon mijn acties niet altijd waarderen. Zoals bijvoorbeeld op een dag ergens eind jaren 70. Het was 11 november, Sint Maarten zoals u weet. De kindertjes hadden net "Het was al kwart voor negenen, toen begon het te regenen" gezongen aan de voordeur, toen er een volle emmer water vanuit de doucheruimte naar beneden werd gegooid, boven op de arme kinderen die precies bij de voordeur onder het douchraampje stonden.

I had a dream... Ik had een droom van de week. Op zich niet bijzonder, maar deze had ik onthouden en dat gebeurt nooit. Ik kwam op de Ariens 6 aan op de dag van de condoleance en wierp nog een laatste blik op mijn moeder in de kist en merkte tot mijn stomme verbazing dat de kist leeg was. Paniek! Maar ik was de enige die het wist. Politie gebeld, maar later bleek dat ma op de bus was gestapt naar Hoorn en vandaar de trein naar Amsterdam had genomen. Ze belde mij op en stelde me gerust door te zeggen dat ze op tijd terug zou zijn voor de condoleance. Ik sprak af met mijn moeder dat ik alle aanwezigen even weg zou lokken, zodat ma weer ongezien terug in de kist kon kruipen. En voila, precies op tijd voor de condoleance begon, lag ze er weer, alsof er niets gebeurd was.

Maar het feit dat ik hier nu sta, heb ik tweemaal te danken aan mijn moedertje:

De eerste keer was bij mijn geboorte, de tweede keer nadat ik als klein jochie een fiets had gekregen voor mijn verjaardag en ik in al mijn enthousiasme veel te hard fietste om de brug bij mijn opa en oma op te draaien en ik met fiets en al naast de brug in de sloot belandde. Die was direct verbonden met een voor velen van jullie bekende poepsloot. Ik kon toen nog niet zwemmen, wat sowieso schier onmogelijk was door alle drap die in die sloot lag. Mijn moeder kon echter ook niet zwemmen. Ze ging voorover bij de slootkant liggen om te proberen mijn handen te pakken, ik was inmiddels kopje onder. Afijn, missie geslaagd en daarom kan ik dit nu nog navertellen.

Als afsluiting wil ik graag alle mensen bedanken die ons de afgelopen dagen hebben bijgestaan.

Moeder is straks uit het oog, maar ze zal voor altijd in mijn hart blijven.