Ik wil vertellen over dingen die ik van Kees heb geleerd.

Toen ik negen was en Kees en Joke net getrouwd waren, logeerden Lia en ik in de flat in Alkmaar en daar heeft Kees me leren schaken. Ook leerde ik daar dat ik boeken niet alleen kon lezen op school en van de bibliotheek, maar dat ik ze ook zelf kon hebben. In die vakantie kreeg ik van hem een boek uit de Kameleonserie en later 'Het kauwgomkind en andere gedichten'. Met Kees is mijn boekenverzameling begonnen.

Ook heeft Kees me leren touwtjes strengelen. Niet alleen het kunstje met die strotouwtjes en die knoop om de dikke spijker in het kolenhok, maar ook de rustgevende, bijna meditatieve waarde ervan. Kees ontvluchtte vaak de drukte van de kamer in Grosthuizen en stond dan in de koeschuur touwtjes te strengelen. In zijn nette pak. Maar vooral in gedachten.

Verder heb ik van Kees namen van bloemen en planten geleerd. Toen ik net studeerde, ging ik met hem mee voor een vakantieweek op Texel, als begeleider van schoolklassen uit Heerhugowaard. Daar wist Kees van alles te vertellen over wat we in de natuur zagen. Misschien was ik wel de meest geïnteresseerde leerling.

In de latere jaren heeft Kees me geleerd hoe je met weinig woorden genegenheid duidelijk kunt maken. Als we elkaar zagen op een verjaardag of zo, pakte hij me altijd met twee handen bij mijn bovenarmen en zei dan met een kneepje alleen maar: "Ientje!".
De laatste weken werden de woorden helemaal minder en toch voelde ik in het ziekenhuis nog zijn genegenheid. Op een dierbare manier wist ik dat Kees me had herkend, toen hij voordat ik de verpleegkundige hielp hem om te draaien, tussen alle onverstaanbare gebrabbel ineens helder zei: "Ina is sterk, hoor, jongens!" Dat vond ik nou sterk.